Monroe uważana jest za ikonę pin-upu, symbol seksu i kobiecości. W 2009 r. została uznana przez TV Guide Network za najseksowniejszą kobietę wszech czasów. Również magazyn „People” wyróżnił ją w ten sposób. Według Gaila Levina była najczęściej fotografowaną osobą w XX w., a Smithsonian Institution zaliczył ją do grona najbardziej znaczących Amerykanów w XX w. Zdaniem Glorii Stein Monroe jest dziś symbolem feminizmu ze względu na osobiste doświadczenia aktorki, o których ruch feministyczny mówi otwarcie: molestowanie seksualne czy choroby psychiczne. Jednocześnie uważana jest za protoplastę współczesnych celebrytek w typie Paris Hilton i Kim Kardashian. Postać Monroe była przedmiotem setek książek, a także wielu filmów, oper czy piosenek. Tytuły prac, w których jest obiektem badań, obejmują m.in. „Maski i semiotykę tożsamości” czy „Amerykańską Monroe, upolitycznienie ciała”. Jedna z książek analizuje wpływ jej rzekomego samobójstwa na autodestrukcyjne tendencje wśród amerykańskiej młodzieży. Skomplikowane życie Monroe stało się tematem dyskusji nad środkami masowego przekazu, sławą i konsumpcjonizmem.

Wpłynęła na wielu artystów, jak choćby Andy’ego Warhola czy Madonnę. Na przestrzeni lat Marilyn Monroe stała się marką samą w sobie. Jej wizerunek związany był z kampaniami reklamowymi i produktami m.in. takich firm, jak Fiat, Max Factor, Chanel, Procter&Gamble czy Mercedes-Benz. Prawa do wizerunku aktorki wykupiła w 2010 r. firma Authentic Brand Group, płacąc 25 mln dolarów. Wykorzystuje go m.in. sprzedając linię odzieży w Macy’s oraz bieliznę pod marką Monroe. Aktorka znalazła się na liście Forbesa, wśród najlepiej zarabiających zmarłych gwiazd, z wynikiem 17 mln dolarów w 2015 r. Styl Monroe pod różnymi postaciami wielokrotnie był powielany i prezentowany przez m.in.: Beyonce, Cindy Crawford, Christinę Aguilerę, Jennifer Lopez czy Britney Spears.

Charakteryzując wieloaspektowy fenomen Monroe biografka Lois Banner podkreśliła, że każde pokolenie, nawet każda jednostka może stworzyć własną Monroe wedle własnych potrzeb, w zależności od kontekstu. Sceniczny wizerunek Monroe sprawiał, że stała się obiektem pożądania wielu mężczyzn. Odgrywała zwykle role sekretarek, chórzystek, modelek i była postrzegana jako „idealna towarzyszka do zabaw“. Monroe przeszła do historii kina jako aktorka wcielająca się w rolę stereotypowych blondynek. Dziecięcy głos, oraz specyficzny sposób poruszania się były nieodłącznymi elementami jej filmowego wizerunku.